Analyse: AZ en Feyenoord in houdgreep, Van Persie-ingreep betaalt zich uit
In dit artikel:
In Alkmaar leverden AZ en Feyenoord zondag een levendige topwedstrijd die door een extreem laat doelpunt van Mexx Meerdink in 3-3 eindigde. De wedstrijd stond vanaf de eerste minuut in het teken van hoge intensiteit, veel duels en tactische patronen die zowel kansen als fouten opleverden.
Feyenoord-trainer Robin van Persie koos voor Luciano Valente en Quinten Timber als controleurs — een offensieve invulling van het centrum, waarbij Van Persie andere opties (zoals Hwang In-beom, Oussama Targhalline en bij fitheid Jakub Moder) bewust liet voor wat ze zijn. Valente en Timber brachten vooral balbeheersing, dribbelkracht en snelheid in de omschakeling, waardoor Feyenoord vaak ogenschijnlijk moeiteloos door de linies kon spelen. Die aanvallende meerwaarde compenseerde in grote lijnen het defensieve risico dat het duo inhield: bij het openingsdoelpunt van AZ kwamen slordigheden (een risicovolle pass van Timber gevolgd door twee verkeerde keuzes van Valente) direct uit en leidde dat tot het beslissende schot van Ro-Zangelo Daal.
Beide teams hadden een duidelijk defensief uitgangspunt: zodra zij de tegenstander de bal lieten, wilden ze die zo snel mogelijk terugwinnen. Het pressingconcept was vergelijkbaar: buitenspelers trokken naar binnen om het centrum te sluiten en de back viel in om de buitenbaan te dekken. Feyenoord paste dit grotendeels vanaf links toe (met Jordan Bos als dynamische back), AZ vanaf rechts (met Denso Kasius). Door de beweeglijkheid in Feyenoords opbouw — mede dankzij Sem Steijn — slaagde AZ niet altijd in het drukzetten en zakte vaak collectief terug om het centrum dicht te houden. Omgekeerd dropte Feyenoord ook diep als AZ het spel beheerste en de zwervende rechtsbuiten ruimte vond.
Dat het centrum dicht stond, leidde ertoe dat de beslissende ruimte op de flanken ontstond. De samenwerking tussen back en buitenspeler was voor beide teams een sleutelproduct: AZ gebruikte het loopvermogen van Kasius in combinatie met binnenwaartse bewegingen van Sadiq/Patati; Feyenoord liet Read en Anis Hadj‑Moussa elkaar aanvullen, met bos en Sliti die soms van rol wisselden. Deze vleugelpatronen leverden twee goals van backs op (Kasius voor AZ en Bos voor Feyenoord) en meerdere dreigingen.
Uiteindelijk was het een wedstrijd waarin tactische plannen aanwezig en herkenbaar waren, maar waarin de enorme intensiteit zorgde voor fouten over het hele veld en dus veel doelpunten. De slotsom: Valente en Timber functioneren in deze opzet grotendeels succesvol als controlerende schakel met een duidelijke aanvallende meerwaarde; beide ploegen beschikten over doordachte defensieve principes, maar konden die niet feilloos uitvoeren onder druk, waardoor de gelijkmaker van Meerdink alsnog noodzakelijk bleek.