John de Wolf bij Eva Jinek: 'Zat als een klein kind te huilen'

In dit artikel:

Feyenoord-assistent John de Wolf sprak deze week in Eva Jinek openhartig over de Alzheimer van zijn moeder en de zware keuzes die dat voor zijn gezin met zich meebracht. Aanvankelijk merkte hij vooral herhalingen en terugtrekking; later werd het ernstiger: verwarde acties in huis, verdwalen en uiteindelijk dwalen buiten, waardoor de familie besloot haar in een verzorgingstehuis te plaatsen.

De plaatsing verliep snel en pijnlijk. De Wolf vertelt hoe ze binnen één dag alles regelden toen er onverwacht een plekje vrijkwam; om het opnameproces minder verwarrend te maken, hielden ze zijn moeder voor dat haar woning onder water stond. Die beslissing gaf hem enerzijds rust omdat hij wist dat ze veilig en verzorgd was, maar veroorzaakte ook groot verdriet omdat hij haar zien huilen en haar wanhoop ervaren heeft.

Hij beschrijft ook hoe de persoonlijkheid van zijn moeder veranderde: totaal anders dan de opgewekte vrouw die hij kende, soms schreeuwend en vloekend in het tehuis. Een jaar geleden bezocht hij haar voor het laatst; sindsdien voelt hij nauwelijks nog contact of herkenning. Dat gebrek aan wederkerigheid raakt hem diep — hij barst in tranen in de auto en worstelt met ambivalente gevoelens, waaronder soms de wens dat het lijden stopt. Zijn zus gaat wel regelmatig op bezoek en hoopt juist op langer leven; De Wolf benadrukt dat beide reacties voortkomen uit liefde en dat mensen verschillend omgaan met zulke situaties.

Hij verdedigt zijn keuze om niet vaak te komen: hij luistert naar zijn eigen grenzen en zegt dat hij wel zal gaan als hij voelt dat het nodig is. De uitzending geeft een indringend beeld van de emotionele tol die Alzheimer voor naasten betekent en illustreert de lastige afwegingen rondom opname, schuldgevoel en zelfzorg bij familieleden.