Waarom Bosz met 'de Beckenbauer van PSV' net te listig was voor Van Persie

In dit artikel:

Feyenoord–PSV in De Kuip eindigde in een 2-3-zege voor PSV, maar de wedstrijd was vooral een tactisch steekspel tussen Robin van Persie en Peter Bosz — en een individuele triomf voor Ismael Saibari. De ontmoeting ging om meer dan doelpunten: het was een clash tussen twee speelideeën en de wijze waarop beide coaches risico’s en rollen indeelden.

Van Persie verraste door recordaanwinst Sem Steijn op de bank te laten en met twee controleurs te starten. Het doel: Saibari en Guus Til neutraliseren door passlijnen af te snijden en zo te voorkomen dat Feyenoord’s centrale verdedigers in gevaarlijke twee-tegen-twee-duels zouden komen. In de praktijk bleek die afscherming niet consequent genoeg: bij de 0-1 trok Mauro Júnior zich knap los en kreeg PSV ruimte om een steekpass te geven, waar Saibari koelbloedig afrondde. Bij de 1-3 leidde een lange bal tot soortgelijke mismatches; zowel Watanabe als Anel Ahmedhodzic werden weggespeeld, waardoor Saibari en Til konden profiteren.

Bosz koos juist voor gedurfd positiespel en zette Jerdy Schouten in als een soort moderne libero: niet een klassieke centrumverdediger, maar iemand die vóór de verdediging ruimte zoekt en bouwt vanuit de achterhoede. Die manier van opbouwen — veel spelers vooruit, vertrouwen in de keeper en de voetballende verdedigers — creëert overtal en openingsmomenten, maar brengt ook risico’s als de druk van de tegenstander opgenomen wordt. PSV kreeg veel vrijheid om te combineren en gebruikte doelman Matej Kovar soms als spil om uit de druk te komen, met zowel korte opbouw als lange ballen als wapen.

Feyenoord probeerde met mangerichte opdrachten druk te zetten en bepaalde spelers te laten volgen, maar dat leverde een nadeel op: doordat de Feyenoorders meegingen met PSV’s bewegingen, ontstonden er telkens gaten die PSV uitbuitte. Pas na de aansluitingstreffer naar 3-2 nam Feyenoord meer risico en drukte het sterker, met meer lange ballen van Kovar als reactie op het momentumverlies. Maar die opleving kwam te laat om de uitslag te keren.

Kortom: Bosz won het tactische duel doordat zijn keuzes — met Schouten als libero en het duet Saibari–Til in de aanval — beter werden benut. Van Persie had een begrijpelijk en logisch plan, maar de uitvoering faalde op cruciale momenten; kleine details — positie, timing en enkele één-op-één-verliezen — gaven uiteindelijk de doorslag, met Saibari als beslissende uitblinker.